Francis Picabia

Ο Francis Picabia (1879-1953), γιος ενός κουβανικής καταγωγής Ισπανού αριστοκράτη και μιας Γαλλίδας μεγαλοαστής, γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι. Σπούδασε στην Ανωτάτη Εθνική Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών και έκανε αίσθηση ως νέο-ιμπρεσιονιστής ζωγράφος. Αντιδραστικός στη στασιμότητα, πνεύμα εριστικό και ανήσυχο, μετά τη γνωριμία του με τον Marcel Duchamp και τον Apollinaire, στράφηκε στην αφηρημένη ζωγραφική, χωρίς ωστόσο να ενταχθεί σε κανένα από τα κινήματα με τα οποία φλέρταρε διαδοχικά (φοβισμό, φουτουρισμό, κυβισμό, ορφισμό).

Από το 1913 άρχισε να εκθέτει στη Νέα Υόρκη, όπου γρήγορα καθιερώθηκε ως καλλιτέχνης της αβαν-γκάρντ με τη στήριξη του φωτογράφου Alfred Stieglitz και της επιθεώρησης 291. Ως φόρο τιμής, ονόμασε 391 την ανατρεπτική επιθεώρηση που εξέδιδε ο ίδιος με έδρα τη Βαρκελώνη. Στη διάρκεια του πολέμου, άρχισε να συνοδεύει τους εικαστικούς του πειραματισμούς με σπαράγματα κειμένων και αφορισμούς, και να γράφει ο ίδιος. Την ίδια εποχή εκδηλώνονται τα πρώτα σημάδια νευρασθένειας που εξελίσσεται σε κατάθλιψη.

Το 1918, η συνάντηση με τον Tristan Tzara στη Ζυρίχη τού ξαναδίνει ενεργητικότητα και δικαιώνει τις προγενέστερες αναζητήσεις του. Μαζί διαδίδουν τη ντανταϊστική εξέγερση στο Παρίσι, σε συνεργασία με τον Breton και τον πυρήνα του περιοδικού Littérature. Το 1921, όμως, ο «Χριστόφορος Κολόμβος της τέχνης» αποκηρύσσει το παρισινό dada ως σοβαροφανές και μοιράζει την υπόλοιπη ζωή του μεταξύ ζωγραφικών αναζητήσεων, κοσμικών εκδηλώσεων, dolce vita στην Κυανή Ακτή και εκθέσεων σε γκαλερί που διευρύνουν το κοινό του.